Categorieën
Expo Kunstenaar

Tribus

Galerij Artisjok bestaat vijf jaar. Voor deze bijzondere gelegenheid stellen drie in binnen- en buitenland befaamde Belgische kunstenaars hun werk tentoon op een bijzondere locatie even buiten de stad.

Willy Peeters (1957) woont en werkt in Heverlee, bij Leuven. Hij is bekend van de borstbeelden die hij in opdracht maakte, bij voorbeeld van kardinaal Van Roey en van Louis Neefs, en (voor het Federaal Parlement) van ex-premiers Mark Eyskens en Yves Leterme. In zijn eigen creatief werk vallen de ranke, elegante figuren op, volop in beweging, in composities die spelen met evenwicht en harmonische verhoudingen. Vaak zitten die figuren gevat in een bewogen context van vuur of water, waarin ze zich staande of afgeschermd moeten houden, waardoor zijn beelden ook een innerlijke spanning vertonen. Ze komen heel sierlijk over, maar stralen tegelijk ook kracht en dynamiek uit.

Jef Van Grieken (1950) werd geboren in Herenthout, en woont en werkt in Keerbergen. Hij schildert, tekent, maakt pasteltekeningen en grafiek. Zijn werk is te vinden in de verzamelingen van grote Europese instellingen. Zijn grote thema is de vergankelijkheid en het verval. In zijn tekeningen lijken de afbeeldingen uit het omringende niets op te doemen tot in al hun scherpte. In zijn schilderijen (landschappen, maar ook stadsgezichten en impressies opgedaan tijdens reizen)  geeft hij de minutieus exact gereproduceerde werkelijkheid een opvallend, geheimzinnig artistiek patina mee, dat soms magisch-realistisch aandoet. Wat hij afbeeldt, krijgt altijd meer betekenis mee dan wat er te zien valt, en vraagt er zo om intenser bekeken en beleefd te worden.

Hubert Minnebo (1940) werd geboren in Brugge, groeide op in Oostende en woont en werkt in Stalhille (Jabbeke). Hij verwierf vooral faam (ook internationaal) als beeldhouwer en juwelenontwerper, en is een van de weinigen die nog zelf op ambachtelijke wijze zijn werken in brons giet of uit koper drijft in zijn eigen gieterij. Als beeldhouwwerk toont hij forse, sterk gestileerde figuren, samengesteld als constructies met verschillende reliëfs of een opvallende dieptewerking, waarin menselijke gezichten of gestalten te herkennen zijn. Ook in zijn gouden juwelen, unieke exemplaren, gebruikt hij zijn heel typische vormen en composities, met verwijzingen naar de abstract-figuratieve kunst.

De prestigieuze tentoonstelling ‘Tribus’ (de titel verwijst naar de oorspronkelijke drie stammen van het oude Rome), waaraan deze drie befaamde Belgische kunstenaars hun medewerking verlenen, illustreert de allure en de uitstraling die Galerij Artisjok onder de bezielde leiding van galerijhouder Peter Everaert in de loop van de afgelopen vijf jaar in Lier en ver daarbuiten verworven heeft.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Three times more

De tentoonstelling ‘Three times more’ brengt heel verschillend werk van drie kunstenaars samen.
Philip Verhoeven maakt vooral stillevens in acryl, een mix van figuratieve kunst, pop art en graffiti, waarvoor hij zich laat inspireren door de geschiedenis. Rond een vaas met bloemen, een huiselijk tafereel, laadt hij zijn doeken met symbolen en verwijzingen naar gebeurtenissen en personen uit het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw, die iets betekend hebben of een invloed gehad hebben in de loop van de geschiedenis. Of naar de late Middeleeuwen. Zo duiden elementen naast een vaas van omstreeks 1600, met een vrouwenportret uit die tijd, op drie theaterstukken van William Shakespeare, waaronder ‘Romeo en Julia’. Zijn werk vraagt dus om er betekenissen van af te lezen. Door een rijkdom aan kleuren geeft Philip Verhoeven daarnaast ook uiting aan zijn positieve ingesteldheid, zijn goede hoop en zijn vertrouwen in de toekomst.
De beelden in klei van Elke Hubens zijn sterk emotioneel geladen. Figuren van paarden blijven onafgewerkt, maar zoals sommige torso’s van mensen drukken ze een schrijnende pijn en vaak diepgaand lijden uit. Broosheid maar ook veerkracht zijn haar thema’s. Breekbaarheid en toch ook doorzetting geeft ze haar figuren mee. In hoe het er uitziet vertelt elk lichaam een verhaal. Zo straalt voor haar ieder lichaam, uiterlijk of innerlijk aangedaan, zijn eigen schoonheid uit. Geeft een beeld geen uitdrukking aan acute pijn, dan krijgt het nog altijd wel een ingehouden emotionele uitdrukking mee. Dan toont het lijdzame ingetogenheid, gevoeligheid en kwetsbaarheid, waarin ook al een nieuwe kracht schuilgaat. De toeschouwer blijft er niet onberoerd onder.
De verbindingsman van de drie nieuwe tentoonstellingen in de Antwerpsestraat is beeldend kunstenaar Jan Verschueren. Hij werkt veelal met restjes metaal, stukken schroot, soms ook terracotta, dingen die hij vindt. Bij hem schijnen kleine menselijke figuren, zo al kwetsbaar in hun voorkomen, ook nog eens vervat te zitten in een grotere context die enige druk of invloed op hen uitoefent: ze tonen zich gevangen of ze gaan lopen, of ze worden tot een zekere inspanning aangezet of gedwongen. Als blijkt dat die inspanning tot niets leidt (zoals Sisyphus zijn rotsblok telkens opnieuw naar boven moet duwen), vertolken de mensjes ook de futiliteit van het menselijk streven, en krijgen ze bovendien iets zieligs. Maar even vaak ontstaan zo ook grappige situaties of effecten. Jan Verschueren toont in zijn beelden veel inleving met de beperkte mogelijkheden van de mens om in zijn bestaan tegenover een dwingende abstracte overmacht stand te houden. Daardoor geven zijn taferelen vaak ook blijk van een subtiele melancholie. Humor en weemoed gaan bij hem een ongewone schakeling aan.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Without masks

Maskers kunnen heel wat onthullen, en vallen de maskers af, dan krijgen we een zicht op de blote waarheid van het leven.
grietgriet (de artiestennaam van Griet Cornille) werkt op doek voornamelijk met structuurpasta en acrylverf. Ze tekent ook figuren op papier, knipt ze uit en verwerkt ze vervolgens in collages. De collages vertellen concrete verhalen, de gezichten op canvas tonen emoties los van het verhaal. In essentie is het haar om verstilling te doen. Het moment waarop een snik, een schreeuw of een glimlach onbewust verdwijnt van een gezicht, is het moment dat ze op doek probeert te vangen. Haar portretten stellen geen echte mensen voor. Gezichten volstaan als middel om emoties weer te geven. Verbinding is voor haar de essentie van wat ze maakt. Door emoties die iedereen kent weer te geven, geef ze weer wat ieder met elkaar verbindt. In haar collages op papier verwerkt ze met verf en fotomateriaal, zonder filter, zonder verbloemen, thema’s als vrouw zijn, sensualiteit, interactie… Krachtige eenvoud is haar kenmerk. Daarmee peilt ze naar ware diepgang, naar de melancholie die in de universele stilte schuilgaat.
Charlot Catteeuw maakt beelden en schilderijen. In deze tentoonstelling presenteert ze haar reeks ‘Imperfect dolls’, beelden van poppetjes in een omgeving met opschriften en toebehoren, schijnbaar ironisch en ondeugend, maar daarom niet minder ernstig. De ‘imperfectie’ verwijst naast de poppetjes zelf ook naar het ideaalbeeld dat vrouwen wordt voorgehouden, en dat neemt Charlot Catteeuw graag stevig op de korrel door het grondig te ontluisteren. Van ver lijken haar poppetjes misschien nog lief, bij nader toezien ontmaskeren ze valse schijn en make believe. Ze vergroot een aantal stereotypen uit of brengt net het tegendeel ervan in beeld, en zo bieden haar humor en ironie stevig weerwerk tegen de gangbare beeldvorming en de voorgeschreven idealen. Haar ‘ontmaskering’ pakt ze grondig en zonder terughoudendheid aan, haar beeldvorming getuigt van extraversie, lef en branie.
De verbindingsman van de drie nieuwe tentoonstellingen in de Antwerpsestraat is beeldend kunstenaar Jan Verschueren. Hij werkt veelal met restjes metaal, stukken schroot, soms ook terracotta, dingen die hij vindt. Bij hem schijnen kleine menselijke figuren, zo al kwetsbaar in hun voorkomen, ook nog eens vervat te zitten in een grotere context die enige druk of invloed op hen uitoefent: ze tonen zich gevangen of ze gaan lopen, of ze worden tot een zekere inspanning aangezet of gedwongen. Als blijkt dat die inspanning tot niets leidt (zoals Sisyphus zijn rotsblok telkens opnieuw naar boven moet duwen), vertolken de mensjes ook de futiliteit van het menselijk streven, en krijgen ze bovendien iets zieligs. Maar even vaak ontstaan zo ook grappige situaties of effecten. Jan Verschueren toont in zijn beelden veel inleving met de beperkte mogelijkheden van de mens om in zijn bestaan tegenover een dwingende abstracte overmacht stand te houden. Daardoor geven zijn taferelen vaak ook blijk van een subtiele melancholie. Humor en weemoed gaan bij hem een ongewone schakeling aan.

Categorieën
Expo Kunstenaar

This must be the place

Een kunstwerk lokt altijd een respons uit, een beleving variërend van bewustwording tot vervreemding, van ontroering tot een lach. De schilderijen van Walter Dermul en het beeldend werk van Jan Verschueren, opnieuw te gast in Galerij Artisjok, slagen daar overtuigend in.

Wat in het werk van Walter Dermul meteen en het meest opvalt zijn de heel warme en de heel koude kleuren, de ongewone houdingen van zijn figuren (duiken, springen, zwemmen, lopen…) en de strakke geometrie van hun omgeving. Vaak geven die figuren door een beschouwelijke pose uiting aan een zekere intimiteit, maar toch krijgen ze door de invulling van de kleuren een afstandelijk cachet mee. Meer zelfs: zo doende roept de schilder meer vragen op dan hij met zijn voorstellingen beantwoordt. Zijn doeken zijn geladen met een geheimzinnige uitdrukking die haar betekenis niet meteen vrijgeeft. Vaak zijn ze een weergave van autobiografische taferelen, zoals momentopnames uit super-8 filmpjes van zijn vader uit de jaren zestig, die de onbezorgde gezinssfeer en de hoopvolle tijdsgeest vertolken. Hij heeft een oog voor onopvallende persoonlijke momenten in het leven, die veel later markante geschiedenis zijn geworden, waarop we met gemengde gevoelens terugkijken. Walter Dermul is bij uitstek de schilder van de (historische en existentiële) vervreemding.

De verbindingsman van de drie nieuwe tentoonstellingen in de Antwerpsestraat is beeldend kunstenaar Jan Verschueren. Hij werkt veelal met restjes metaal, stukken schroot, soms ook terracotta, dingen die hij vindt. Bij hem schijnen kleine menselijke figuren, zo al kwetsbaar in hun voorkomen, ook nog eens vervat te zitten in een grotere context die enige druk of invloed op hen uitoefent: ze tonen zich gevangen of ze gaan lopen, of ze worden tot een zekere inspanning aangezet of gedwongen. Als blijkt dat die inspanning tot niets leidt (zoals Sisyphus zijn rotsblok telkens opnieuw naar boven moet duwen), vertolken de mensjes ook de futiliteit van het menselijk streven, en krijgen ze bovendien iets zieligs. Maar even vaak ontstaan zo ook grappige situaties of effecten. Jan Verschueren toont in zijn beelden veel inleving met de beperkte mogelijkheden van de mens om in zijn bestaan tegenover een dwingende abstracte overmacht stand te houden. Daardoor geven zijn taferelen vaak ook blijk van een subtiele melancholie. Humor en weemoed gaan bij hem een ongewone schakeling aan.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Materia Prima

In het werk van Mireille Robbe (1962) is een caleidoscoop van ervaringen terug te vinden, een waaier van levenslessen, zoektochten en exploraties. Een zoektocht naar zichzelf, met behulp van haar reiskoffer in het schildersatelier van Maurice Van Saene in Sint-Lucas in Brussel, waar ze studeerde, van het lezen, de intuïtie… Het resultaat is een complex borduurwerk over tastbare dingen en over magische hersenspinsels, over de essentie van het leven, en de dood. Haar werk toont ons het vernuft van de schepping, of van de natuur, die ze in verband brengt met de menselijke psychologie, en zo doet ze ons nadenken over details die ons ontgaan omdat ze schijnbaar vanzelfsprekend zijn. Net zoals de surrealisten vaak van een herkenbare werkelijkheid vertrokken en daarbovenop hun eigen en toch universeel erkende mystiek en erotiek opriepen. Het werk van Mireille Robbe bevraagt de individuatie in een ruimte om (anders) te denken, vertaald in essentiële schoonheid.

Dany Tulkens (1953) is een veelzijdig beeldend artiest. Het schilderen is in de loop van de jaren echter een activiteit in de marge geworden. Meer en meer is hij zich gaan toeleggen op de beeldhouwkunst. Hij situeert zich in de school van Koenraad Tinel en voelt zich bloedsbroeder van de onvergetelijke Roland Rens. Aanvankelijk gebruikte hij uiteenlopende materialen om vorm te geven aan zijn beelden. Uiteindelijk is hij zich echter gaan toespitsen op sculpturen van geslagen en gelast brons, de ‘taille direct’-techniek, die een specifieke technische kennis en vaardigheid vereist. Die houdt ook in dat er van elk werk slechts één exemplaar is. Elk beeld krijgt zo ook zijn eigen, unieke verhaal.

De irrealistisch en surrealistisch aandoende beelden van Dany Tulkens zijn figuratieve abstracties van een alternatieve realiteit. Vergelijk ze met de verbluffende microscopische uitvergroting van een bekend object of klein dier, die een zeker vervreemdend zicht erop teweegbrengt. Maar evenzeer neemt Dany Tulkens zo de eigenheden van de mens onder de loep en vergroot ze uit.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Reflections of the Soul

De Soulsculptures van Frank Vanhooren verbeelden de confrontatie van menselijkheid met de harde wereld waarin wij leven. Zijn inspiratie haalt hij uit zijn interesse voor meditatie en oosterse filosofie, waarbij het bewustzijn van het innerlijke en de gevoelswereld zeer belangrijk zijn. Zijn figuren vertonen een expressie waaruit emotionaliteit en berusting spreken. Het ultieme doel van Frank is het publiek emotioneel raken.

 Als jongvolwassene stortte Frank Vanhooren (Nieuwpoort, 1963) zich op beeldhouwen. Hoe harder de materie, hoe meer voldoening hij had. De link naar het innerlijke werd verstopt in een lijnenspel. “Maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik niet mezelf kon zijn in deze techniek. Daarom begon ik te experimenteren met klei. Zo doende voelde ik opnieuw de voldoening die ik verloren was.”

Deze experimenten brachten Frank tot wat 20 jaar later zijn handtekening zou worden: Soulsculptures. “Op basis van oude menselijke vormen leg ik de zielsuitdrukking van de mens vast in klei. Met oude menselijke vormen bedoel ik dat de figuren amorf zijn, niet vormeloos, maar ook niet klassiek van vorm. De vormen die ik gebruik lijken op mensen, maar het is niet de bedoeling mensen te portretteren. Door de oren en neus groter te maken, lijken de gezichten ouder, meer geleefd.” 
De warmte en de plooibaarheid van klei bieden hem de kans om het innerlijke vast te leggen in deze antropomorfe vormen. De op een lichaam lijkende sokkels zijn robuust, de figuren lijken mannelijk omdat ze grof gebouwd zijn. Soms presenteert Frank Vanhooren zijn sculpturen in interactie met elkaar in installaties van 60 tot wel 100 Soulsculptures. Het inkleuren laat hij over aan het natuurlijke proces daarvan bij de stooktechniek ‘pitfire’.

De sculpturen ontstaan uit de observatie van de gelaatsexpressie van mensen, zonder dat zij het weten. “Ik maak geen foto’s maar onthoud de expressie. Mijn focus ligt vooral op de stand en spierspanning van de ogen en mond. Het eindresultaat is een portret van het gemoed, zonder de fysieke eigenschappen van het model. Ik zie mezelf als een ‘soulcatcher’, steeds op zoek in mijn omgeving naar nieuw materiaal. Wanneer een expressie me getriggerd heeft, laat ze me ook niet meer los tot ze in klei vastligt.”

Categorieën
Expo Kunstenaar

War zone

Fotograaf Maxim Vanheertum (26) is afkomstig van Lint en woont momenteel in Antwerpen. Hij volgde een opleiding als grafisch ontwerper, maar oriënteerde zich naar de fotografie. Hij staat bekend als fotograaf van evenementen en van het Antwerpse nachtleven. Eind april 2022 verbleef hij zo’n vier weken lang in Oekraïne, om er duizenden foto’s te maken van het oorlogsgeweld. Vooraf vroeg hij goede raad aan de ervaren Bruno Beeckman en voorzag hij zich van de vereiste accreditatie, een kogelvrije vest, een veiligheidshelm en een degelijke verzekering. Met het vliegtuig ging het richting Kosice in Hongarije, met een taxi tot aan de grens met Oekraïne, om via een lift het land binnen gesmokkeld te worden. Uiteindelijk bereikte hij na een treinrit van 12 uur de hoofdstad Kiev. 

Daar had hij in de lobby van het hotel Kozatski aan het Maidanplein opnieuw een ontmoeting met Bruno Beeckman, die hem introduceerde bij de Italiaanse journalist Claudio Locatelli. Samen toerden ze aan boord van de wagen van hun tolk enkele weken rond in de omgeving van de stad Charkov, waar hevig gevochten werd. Maxim leerde er omgaan met opeenvolgende luchtalarmen, inslagen van bommen, mijnen en militaire checkpoints. Met de lokale bevolking die zich bijzonder gastvrij opstelde, had hij vaak contact. Elke dag moest wel de nachtklok van 21 uur gerespecteerd worden. Volgende week vertrekt hij opnieuw, ditmaal naar de omgeving van Cherson. In het kunstencentrum Rerum Novarum worden een 40-tal expressieve foto’s geëxposeerd, met de bedoeling de bezoekers te confronteren met de harde realiteit.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Connect

De tentoonstelling Connect brengt drie kunstenaars met erg verschillend werk samen.

Linda Thys volgde lessen in verschillende disciplines aan de academies van Herentals en Lier, maar schilderen blijft uiteindelijk haar passie. Ze combineert die met een open ingesteldheid voor experimenten met diverse materies en het gebruik van verfstructuren en texturen, zoals de afdruk op het doek van met verf doordrenkte stukken linnen.

Jenny Van Gimst studeerde aan de Antwerpse Academie en stelde al vaak tentoon in binnen- en buitenland. Haar schilderijen – stillevens, maar dan niet in de gebruikelijke opvatting van dat woord – geven op een uiterst exacte manier een stuk werkelijkheid weer, al dan niet gearrangeerd: een set messen, enkele vogelschedels, een in noppenplastic ingepakte handboor .Ze benoemt haar werk als ‘hedendaags realisme’ (en nadrukkelijk nièt hyperrealisme) omdat ze altijd iets toevoegt aan wat een fotograaf zou vastleggen: een eigen interpretatie.

Doordat hij tentoonstelt in de twee ruimtes naast elkaar is beeldhouwer Willem Serneels de verbindende schakel tussen deze twee kunstenaressen. Eerder nam hij al deel aan de tentoonstelling ‘Begijnhof in Beeld’ in december 2021. Hij is autodidact en werkt voornamelijk in steen, marmer of albast. Menselijke vormen en emoties zijn voor hem een aanleiding om ermee aan het werk te gaan, door ze in het materiaal te stileren, of door ze om te zetten in een meer abstract object.

Categorieën
Expo Kunstenaar

About SEEDS and STEPS

Staalhard en streelzacht. De twee kunstenaars die Galerij Artisjok bijeenbrengt voor de volgende tentoonstelling in kunstencentrum Rerum Novarum werken met de meest uiteenlopende materialen.
Masha Plokhuta is een Oekraïense art director en modeontwerpster. Als kunstenares legt ze zich vooral toe op borduurwerk, met verbluffend en nooit eerder gezien resultaat. Haar werk – soms tweedimensionaal, maar vaak maakt ze ook composities in 3D – springt meteen in het oog door de uitbundige kleurenrijkdom. In combinatie met de grillige, organische vormen die ze uittekent spreekt er een grote drang uit om te leven en zich onbelemmerd te uiten in creativiteit en expressie.
Lees hier het artikel op gva.be


Categorieën
Expo Kunstenaar

O VER

een expo met uitwisselingstraject
Ils Lambrichts, Frédérique Rennuit en Anke Vielfont delen eenzelfde thematiek in hun werk : de broosheid en vergankelijkheid van het bestaan …

In nov 2013 richt Carl Heyward (California) met enkele andere kunstenaars GAP (Global Art Project) op, Deze internationale groep schilders, mixed-mediakunstenaars, textiel-, foto- en collagebeoefenaars wisselen onder elkaar FRAGS uit, en verwerken deze elementen met creatieve passie en geloof in de democratisering van het kunstproces. Onze 3 kunstenaars maken deel uit dit collectief.

Deze expo is de eerste in een reeks van 3 tentoonstellingen, verspreid over 2 jaar. Hou onze pagina’s in de gaten voor meer info.