Auteur: admin

Categorieën
Expo Kunstenaar

ORGANISCHE EXPRESSIES EN DOODLE DROMEN: EEN DUOTENTOONSTELLING

De tentoonstelling ‘Organische expressie en doodle dromen’ brengt erg verschillend werk van twee kunstenaars samen, het ene in een meer beschouwelijke vorm, het andere als een uitbundige viering van de creativiteit.  

Jan Duytschaever, een gerenommeerde beeldhouwer en installatiekunstenaar uit Damme, maakt sculpturen met natuurlijke vormen die blijk geven van een evenzeer natuurlijk aanvoelende esthetiek. Zijn objecten in keramiek en polyester, vaak in markante kleuren, die hij graag tot hun recht laat komen in een sobere context, lijken in zichzelf besloten entiteiten. Vandaar dat hij er vaak in een tekst of op een pancarte uitleg bij geeft. Zijn werk situeert zich op het raakvlak van natuur en technologie, waar hij een spanningsveld tot uiting brengt tussen lichaam en geest, ratio en intuïtie. Vanuit zijn bewondering voor de mechaniek en de esthetiek van oude machines, vaak met de hand gemaakt, creëert hij ook machineachtige sculpturen. Daarmee roept hij, naast zijn bewondering, vragen op over de impact van de technologie op de samenleving, en hoever die invloed kan gaan. ‘Er woedt een onrust in mij door die vragen’, zegt hij, en met de verwarrende sfeer die dat werk uitstraalt, probeert hij die over te brengen op de toeschouwer. 

Joke Neyrinck (°82), vrouw van de Vlaamse zanger Augustijn Vermandere, is ook bekend als Jook Doodle. Ze is bekend geworden doordat ze in 2017 haar volledige huis heeft volgedoodled, waarmee ze ook de internationale pers haalde (Metro UK, The Independent, enz…). In 2023 was ze het Belgisch jurylid van de internationale’ Redbull doodleart’-wedstrijd. In januari 2023 verscheen Jook in Iedereen Beroemd (vrt). Zij tekent en schildert doodles op doek. Doodles (in het Nederlands ‘droedels’) zijn losse tekeningen zonder welbepaald doel, die tot stand komen door gedachteloos lijnen op papier te zetten. In een uitbundige overdaad creëert zij er grappige, abstracte, surreële taferelen mee, met figuurtjes die op monstertjes lijken, maar dan in een geheel dat lieflijkheid en schattigheid uitstraalt. Haar spontane creativiteit en opgewekte verbeeldingswereld, die een ware visuele traktatie opleveren, krijgen zodanig kleurrijk en levendig vorm, dat ze de toeschouwer onweerstaanbaar betrekken in hun vrolijkheid.  

Categorieën
Expo Kunstenaar

Summer of glass 2023

Glas is een oeroud materiaal: het werd voor het eerst gebruikt in het Midden-Oosten, zo’n 7000 jaar geleden. Het bestaat hoofdzakelijk uit het element silicium, en door er bij voorbeeld lood aan toe te voegen bekomt men kristal. Kleuren verkrijgt men door toevoeging van metaaloxydes. Vandaag bestaan er meer dan 200 soorten glas, elk met hun specifieke toepassing. 

Glas kan zowel warm als koud bewerkt worden. Om het te gieten, plooien, samen te smelten of in  vorm te smelten moet het warm zijn. Graveren, zandstralen en lijmen gebeurt dan weer in koude toestand. 

De meeste glazen voorwerpen kennen we als gebruiksvoorwerpen. Daarvan getuigen vele antieke en meer recente vondsten. Eeuwen lang werden glazen voorwerpen aangemaakt in grote getallen in vaak grote ateliers. Rond 1960 deed zich echter grote vernieuwing voor. Op de Wereldtentoonstelling in 1958 was voor het eerst Tsjecho-Slowaaks glas te zien, unieke glazen voorwerpen afkomstig van moderne studio’s. 

‘Studio glass’ is een nieuwe beweging in het kijken naar, denken over en werken met glas. Er komen nieuwe vormen en kleuren, de glazenier wordt een zelfstandig kunstenaar met een eigen techniek en een moderne werkwijze. Samen met de Verenigde Staten neemt België het voortouw in deze nieuwe beweging – en daar mag men best trots op zijn. De kunstenaars gebruiken nieuwe producten en materialen, en nieuwe toestellen en technieken, zoals werken met lasers op en in glas. En ze snijden en graveren met waterjets. Maar ook digitaal snijden, graveren en drukken, en het gebruik van de 3D-printer hebben hun intrede gedaan. 

De tentoonstelling ‘Summer of glass 23’  brengt het werk van liefst 23 Belgische en Nederlandse glaskunstenaars samen, in een grote verscheidenheid. Zij bieden met dat werk een breed overzicht van de recente ontwikkelingen in de glaskunst. De bezoeker krijgt een zicht op een waaier van opvattingen, werkwijzen en technieken die elke kunstenaar apart zich eigen heeft gemaakt om zijn unieke glaskunstvoorwerpen tot stand te brengen. 

Categorieën
Expo Kunstenaar

In between worlds

De tentoonstelling ‘In between worlds’  brengt tien kunstenaars met een grote variatie aan stijlen en technieken bijeen, in een presentatie van even zo veel artistieke werelden.

De landschapsschilderijen van Cédric Estercam kan je bekijken als een buitenstaander, met een objectieve blik. Maar evenzeer nodigen ze de toeschouwer uit tot een interpretatie, vooral van de aparte kleurenkeuzes die de kunstenaar gemaakt heeft, voor de ongewone sfeerschepping van zijn voorstelling. En als de toeschouwer dat wil, kan hij ook deel uitmaken van de landschappen door er volledig in op te gaan.

Camille van de Velde is opgeleid als multi-disciplinaire artiest. De diversiteit van haar werk wordt samengebracht door een onderliggende ‘rode draad’ die kijkt naar dualiteit. Het vinden waar ogenschijnlijk tegengestelde dynamieken samenkomen, is haar onderliggende verhaal. Wanneer beide met elkaar verzoenen, opent zich een derde ruimte, waar een andere dialoog vorm kan geven aan andere denkparadigma’s die mogelijk voorbij de dualiteit liggen.

Het werk van Marijke Aerts komt zeer intuïtief tot stand. Voor haar schetsen laat ze zich leiden door onbewuste of automatische impulsen, zonder vooropgezet doel. Uit het vaak bevreemdende samenspel dat dit oplevert, leidt ze vormen en composities af met een bijzonder perspectief. Die zet ze – nu wel gecontroleerd en doelbewust – om in schilderijen van surreële of absurdistische werelden.

Ook het werk van Eva Nauwelaerts gaat uit van een langdurig intuïtief proces. Met een diversiteit aan materialen legt ze in een verregaande detaillering en een spel van licht en reflectie fasen in een zekere transformatie of een metamorfose vast. Door de uitgesproken miniaturisering die haar werk kenmerkt, noopt ze de toeschouwer tot aandachtig kijken.

An Claes gaat op zoek naar het verborgene in de onbekende mensen die je alleen als vluchtige voorbijganger ontmoet. Welke emoties schuilen er in de schoonheid van hun imperfectie? Maskers, kostuums en droomwerelden waarin een vrolijke tristesse heerst, aangebracht met vegen, strepen en ruwe lijnen, geven uiting aan alledaagse, maar onuitgesproken gedachten en gevoelens.

Ilke Geerts voelt zich aangesproken door het nachtleven, de sociale structuren die er te bespeuren vallen, vaak ook het persoonlijke isolement en een bevreemdende eenzaamheid in een publieke ruimte. Voor haar werk erover (en haar interpretatie van dit nachtleven) gaat ze meestal voort op eigen ervaringen in haar omgeving. Daarnaast heeft ze een bijzonder oog voor alledaagse dingen, op zo’n manier dat de banaliteit ervan wordt doorgetrokken tot in de absurditeit.

João Sineiro stelt koning Oedipus voor, meer als een concept dan als een portret, door de verf direct met het paletmes op het doek aan te brengen. De klassieke koningen die we allemaal kennen, zijn vervangen door nieuwe hedendaagse koningen en koninginnen: de beroemdheden. En zij worden ons gepresenteerd alsof zij evenzeer door God zijn uitverkoren. Maar door de sociale media die hen opvoeren is ook hun macht en uitstraling verbrokkeld. In de voorstelling van de uitgeholde betekenis van het koningschap door Sineiro zien we hoe de ‘koningen’ blijk geven van wat ze net trachten te verbergen.

In de olieverfschilderijen en pasteltekeningen van Frederik Schnieders vallen de verwijzingen naar de renaissance op, en naar de oriëntalisten en de impressionisten. Een grote variatie aan ideeën en inspiratie voor zijn thema’s ontleent hij aan foto’s van zijn directe omgeving en zijn hechte vriendenkring. Op zijn doeken komen lagen van personages en taferelen in verschillende dimensies samen in een geheel op zichzelf staande kleurrijke wemeling van leven.

Het fotografisch werk van Jonathan Karsilo is een aanhoudende zoektocht naar antwoorden door middel van autonome beelden en verstild idioom.  Hij tracht beeldend een antwoord te formuleren op de vraag of je iets kan missen wat er nooit is geweest. Door vage herinneringen, sterke verlangens en een diep gemis te verbeelden, is hij in staat ze een plaats te geven en ook los te laten.

Deze kunstenaars werden bijeengebracht door Iris Van der Kerken, van wie ook hier werk te zien is. Daarnaast exposeert ze nog meer werk, samen met dat van Lebuïn D’Haese, in de aangrenzende galerij, onder de titel ‘Tussen twee werelden’.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Tussen twee werelden

Het recentere werk van Iris Van der Kerken, tekeningen en olieverfschilderijen, is uitgesproken figuratief en verhalend, met een symbolistische inslag. Ze toont wouden of stranden met een diepe betekenisondergrond, waar soms anonieme figuren in rondwaren, als dwalen ze in een existentieel isolement rond in hun leven. Ze lijken zich opgelaten of in de steek gelaten te voelen, niet helemaal verschillend van de migranten die schipbreuk hebben geleden in de reeks ‘Help is on its way’. Steeds baden haar donker-wazige voorstellingen in een geheimvolle, surreële sfeer. Elk werk geeft uiting aan algemeen-menselijke gevoelens, die herkenbaar zijn voor de toeschouwer, en die hem uitnodigen, in een contemplatief moment, even stil te staan bij en deel uit te maken van haar klein, sereen universum. Maar soms toont ze ook sterk autobiografisch getinte taferelen, waarin ze reflecteert over wie ze is en waar ze staat, als kunstenares en als individu, in het alledaagse leven waarin ze omgaat. In deze tentoonstelling presenteert ze een eerste reeks werken geïnspireerd door het gedicht ‘The great garden’ van Edith Södergran, die een dialoog aangaan met de beelden van Lebuïn D’Haese.

Lebuïn D’Haese houdt zich in zijn werk ver van de ‘kunst om de kunst’, want het kunstenaarschap is voor hem niet vrijblijvend. Kunst heeft een functie in de maatschappij waaruit ze ontstaat, en daarom ook heeft ze voor hem maar één onderwerp: de mens, die hij presenteert als de hedendaagse ‘ecce homo’ (‘ziehier de mens’), in zijn ontdaanheid of vrolijkheid, in al zijn dagelijksheid. Lebuïn D’Haese is een geëngageerde kunstenaar doordat hij diep begaan is met die mens in al zijn menselijkheid, in zijn soms kommervol bestaan, dat zich ook wel eens voordoet als een ‘comédie humaine’ – vandaar ook soms dat vleugje ironie in zijn werk (vooral in de titels ervan). Zijn beelden, in brons of keramiek, zonder veel details vormgegeven, geven blijk van een ingehouden gevoelswereld die net door de soberheid krachtig opgeroepen en uitgestraald wordt. Zij staan er en spreken voor zichzelf, maar fungeren ook als tussenpersonen in de communicatie met de kunstenaar. Via hen krijgt de toeschouwer een genuanceerd inzicht in zijn sterk uitgesproken denkwereld.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Beau-isme in Lier

‘Beau-isme’ verwijst naar de naam van de kunstenaar: René Beaumont. Hij is jurist van opleiding (aan de Rijksuniversiteit van Leiden, Nederland), maar creativiteit zat hem in de genen en de zin om dingen zelf te maken is hem met de paplepel ingegeven. Zijn vader, kunstschilder, met wie hij graag filosofische gesprekken voerde, was voor hem een lichtend voorbeeld. René Beaumont ontwikkelde zich als autodidact tot een veelzijdig kunstenaar, en sinds 2017 werkt hij voltijds als beeldhouwer. De menselijke figuur is zijn geprefereerde onderwerp. In zijn werk laat hij zich leiden door de klassieke principes en vereisten van de beeldhouwkunst: de keuze van de beste materialen, respect voor de materie en het onderwerp en vooral een exacte weergave van de anatomie. Beeldhouwen is voor hem niet alleen bedenken, concipiëren en creëren, ook ambacht, vakmanschap gecombineerd met geduld, inzet en doelgerichtheid, en daarbij ligt de lat altijd hoog. Als materialen kiest hij marmer voor eerder zware onderwerpen, brons voor meer luchtige, maar recent heeft hij ook enkele fragiele werken in steen voortgebracht. Heel vaak komen zijn figuren nog niet helemaal los uit hun context. Het lijkt wel of ze betrapt werden en meteen vastgelegd zijn in hun ontstaan, alsof het materiaal node de figuur vrijgeeft die erin opgesloten zat: de steen maakt een metamorfose door, zoals in de alchemie een stof in aard en wezen verandert. Van zijn portretten wil hij dat ze natuurgetrouw zijn, als vanzelf, maar bovenal moeten ze een karakter kunnen weergeven, een spiegel zijn van het innerlijk. Het resultaat van het werk moet altijd het oog bevallen en de zinnen uitdagen.

Tevens worden geëxposeerd een aantal werken van zijn vader, René Beaumont sr., een verdienstelijk kunstschilder. In de loop der decennia evolueerde zijn stijl van ‘typisch jaren vijftig’ via surrealisme gaandeweg naar meer conceptueel tot abstract. René senior exposeerde in de jaren zeventig, tachtig en negentig van de vorige eeuw, vooral in Amsterdam, dikwijls tezamen met Carel Willink, Diana van de Berg, en Hans Kanters. Zijn werken bevinden zich in privécollecties wereldwijd, evenals die van junior, overigens.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Tribus

Galerij Artisjok bestaat vijf jaar. Voor deze bijzondere gelegenheid stellen drie in binnen- en buitenland befaamde Belgische kunstenaars hun werk tentoon op een bijzondere locatie even buiten de stad.

Willy Peeters (1957) woont en werkt in Heverlee, bij Leuven. Hij is bekend van de borstbeelden die hij in opdracht maakte, bij voorbeeld van kardinaal Van Roey en van Louis Neefs, en (voor het Federaal Parlement) van ex-premiers Mark Eyskens en Yves Leterme. In zijn eigen creatief werk vallen de ranke, elegante figuren op, volop in beweging, in composities die spelen met evenwicht en harmonische verhoudingen. Vaak zitten die figuren gevat in een bewogen context van vuur of water, waarin ze zich staande of afgeschermd moeten houden, waardoor zijn beelden ook een innerlijke spanning vertonen. Ze komen heel sierlijk over, maar stralen tegelijk ook kracht en dynamiek uit.

Jef Van Grieken (1950) werd geboren in Herenthout, en woont en werkt in Keerbergen. Hij schildert, tekent, maakt pasteltekeningen en grafiek. Zijn werk is te vinden in de verzamelingen van grote Europese instellingen. Zijn grote thema is de vergankelijkheid en het verval. In zijn tekeningen lijken de afbeeldingen uit het omringende niets op te doemen tot in al hun scherpte. In zijn schilderijen (landschappen, maar ook stadsgezichten en impressies opgedaan tijdens reizen)  geeft hij de minutieus exact gereproduceerde werkelijkheid een opvallend, geheimzinnig artistiek patina mee, dat soms magisch-realistisch aandoet. Wat hij afbeeldt, krijgt altijd meer betekenis mee dan wat er te zien valt, en vraagt er zo om intenser bekeken en beleefd te worden.

Hubert Minnebo (1940) werd geboren in Brugge, groeide op in Oostende en woont en werkt in Stalhille (Jabbeke). Hij verwierf vooral faam (ook internationaal) als beeldhouwer en juwelenontwerper, en is een van de weinigen die nog zelf op ambachtelijke wijze zijn werken in brons giet of uit koper drijft in zijn eigen gieterij. Als beeldhouwwerk toont hij forse, sterk gestileerde figuren, samengesteld als constructies met verschillende reliëfs of een opvallende dieptewerking, waarin menselijke gezichten of gestalten te herkennen zijn. Ook in zijn gouden juwelen, unieke exemplaren, gebruikt hij zijn heel typische vormen en composities, met verwijzingen naar de abstract-figuratieve kunst.

De prestigieuze tentoonstelling ‘Tribus’ (de titel verwijst naar de oorspronkelijke drie stammen van het oude Rome), waaraan deze drie befaamde Belgische kunstenaars hun medewerking verlenen, illustreert de allure en de uitstraling die Galerij Artisjok onder de bezielde leiding van galerijhouder Peter Everaert in de loop van de afgelopen vijf jaar in Lier en ver daarbuiten verworven heeft.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Three times more

De tentoonstelling ‘Three times more’ brengt heel verschillend werk van drie kunstenaars samen.
Philip Verhoeven maakt vooral stillevens in acryl, een mix van figuratieve kunst, pop art en graffiti, waarvoor hij zich laat inspireren door de geschiedenis. Rond een vaas met bloemen, een huiselijk tafereel, laadt hij zijn doeken met symbolen en verwijzingen naar gebeurtenissen en personen uit het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw, die iets betekend hebben of een invloed gehad hebben in de loop van de geschiedenis. Of naar de late Middeleeuwen. Zo duiden elementen naast een vaas van omstreeks 1600, met een vrouwenportret uit die tijd, op drie theaterstukken van William Shakespeare, waaronder ‘Romeo en Julia’. Zijn werk vraagt dus om er betekenissen van af te lezen. Door een rijkdom aan kleuren geeft Philip Verhoeven daarnaast ook uiting aan zijn positieve ingesteldheid, zijn goede hoop en zijn vertrouwen in de toekomst.
De beelden in klei van Elke Hubens zijn sterk emotioneel geladen. Figuren van paarden blijven onafgewerkt, maar zoals sommige torso’s van mensen drukken ze een schrijnende pijn en vaak diepgaand lijden uit. Broosheid maar ook veerkracht zijn haar thema’s. Breekbaarheid en toch ook doorzetting geeft ze haar figuren mee. In hoe het er uitziet vertelt elk lichaam een verhaal. Zo straalt voor haar ieder lichaam, uiterlijk of innerlijk aangedaan, zijn eigen schoonheid uit. Geeft een beeld geen uitdrukking aan acute pijn, dan krijgt het nog altijd wel een ingehouden emotionele uitdrukking mee. Dan toont het lijdzame ingetogenheid, gevoeligheid en kwetsbaarheid, waarin ook al een nieuwe kracht schuilgaat. De toeschouwer blijft er niet onberoerd onder.
De verbindingsman van de drie nieuwe tentoonstellingen in de Antwerpsestraat is beeldend kunstenaar Jan Verschueren. Hij werkt veelal met restjes metaal, stukken schroot, soms ook terracotta, dingen die hij vindt. Bij hem schijnen kleine menselijke figuren, zo al kwetsbaar in hun voorkomen, ook nog eens vervat te zitten in een grotere context die enige druk of invloed op hen uitoefent: ze tonen zich gevangen of ze gaan lopen, of ze worden tot een zekere inspanning aangezet of gedwongen. Als blijkt dat die inspanning tot niets leidt (zoals Sisyphus zijn rotsblok telkens opnieuw naar boven moet duwen), vertolken de mensjes ook de futiliteit van het menselijk streven, en krijgen ze bovendien iets zieligs. Maar even vaak ontstaan zo ook grappige situaties of effecten. Jan Verschueren toont in zijn beelden veel inleving met de beperkte mogelijkheden van de mens om in zijn bestaan tegenover een dwingende abstracte overmacht stand te houden. Daardoor geven zijn taferelen vaak ook blijk van een subtiele melancholie. Humor en weemoed gaan bij hem een ongewone schakeling aan.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Without masks

Maskers kunnen heel wat onthullen, en vallen de maskers af, dan krijgen we een zicht op de blote waarheid van het leven.
grietgriet (de artiestennaam van Griet Cornille) werkt op doek voornamelijk met structuurpasta en acrylverf. Ze tekent ook figuren op papier, knipt ze uit en verwerkt ze vervolgens in collages. De collages vertellen concrete verhalen, de gezichten op canvas tonen emoties los van het verhaal. In essentie is het haar om verstilling te doen. Het moment waarop een snik, een schreeuw of een glimlach onbewust verdwijnt van een gezicht, is het moment dat ze op doek probeert te vangen. Haar portretten stellen geen echte mensen voor. Gezichten volstaan als middel om emoties weer te geven. Verbinding is voor haar de essentie van wat ze maakt. Door emoties die iedereen kent weer te geven, geef ze weer wat ieder met elkaar verbindt. In haar collages op papier verwerkt ze met verf en fotomateriaal, zonder filter, zonder verbloemen, thema’s als vrouw zijn, sensualiteit, interactie… Krachtige eenvoud is haar kenmerk. Daarmee peilt ze naar ware diepgang, naar de melancholie die in de universele stilte schuilgaat.
Charlot Catteeuw maakt beelden en schilderijen. In deze tentoonstelling presenteert ze haar reeks ‘Imperfect dolls’, beelden van poppetjes in een omgeving met opschriften en toebehoren, schijnbaar ironisch en ondeugend, maar daarom niet minder ernstig. De ‘imperfectie’ verwijst naast de poppetjes zelf ook naar het ideaalbeeld dat vrouwen wordt voorgehouden, en dat neemt Charlot Catteeuw graag stevig op de korrel door het grondig te ontluisteren. Van ver lijken haar poppetjes misschien nog lief, bij nader toezien ontmaskeren ze valse schijn en make believe. Ze vergroot een aantal stereotypen uit of brengt net het tegendeel ervan in beeld, en zo bieden haar humor en ironie stevig weerwerk tegen de gangbare beeldvorming en de voorgeschreven idealen. Haar ‘ontmaskering’ pakt ze grondig en zonder terughoudendheid aan, haar beeldvorming getuigt van extraversie, lef en branie.
De verbindingsman van de drie nieuwe tentoonstellingen in de Antwerpsestraat is beeldend kunstenaar Jan Verschueren. Hij werkt veelal met restjes metaal, stukken schroot, soms ook terracotta, dingen die hij vindt. Bij hem schijnen kleine menselijke figuren, zo al kwetsbaar in hun voorkomen, ook nog eens vervat te zitten in een grotere context die enige druk of invloed op hen uitoefent: ze tonen zich gevangen of ze gaan lopen, of ze worden tot een zekere inspanning aangezet of gedwongen. Als blijkt dat die inspanning tot niets leidt (zoals Sisyphus zijn rotsblok telkens opnieuw naar boven moet duwen), vertolken de mensjes ook de futiliteit van het menselijk streven, en krijgen ze bovendien iets zieligs. Maar even vaak ontstaan zo ook grappige situaties of effecten. Jan Verschueren toont in zijn beelden veel inleving met de beperkte mogelijkheden van de mens om in zijn bestaan tegenover een dwingende abstracte overmacht stand te houden. Daardoor geven zijn taferelen vaak ook blijk van een subtiele melancholie. Humor en weemoed gaan bij hem een ongewone schakeling aan.

Categorieën
Expo Kunstenaar

This must be the place

Een kunstwerk lokt altijd een respons uit, een beleving variërend van bewustwording tot vervreemding, van ontroering tot een lach. De schilderijen van Walter Dermul en het beeldend werk van Jan Verschueren, opnieuw te gast in Galerij Artisjok, slagen daar overtuigend in.

Wat in het werk van Walter Dermul meteen en het meest opvalt zijn de heel warme en de heel koude kleuren, de ongewone houdingen van zijn figuren (duiken, springen, zwemmen, lopen…) en de strakke geometrie van hun omgeving. Vaak geven die figuren door een beschouwelijke pose uiting aan een zekere intimiteit, maar toch krijgen ze door de invulling van de kleuren een afstandelijk cachet mee. Meer zelfs: zo doende roept de schilder meer vragen op dan hij met zijn voorstellingen beantwoordt. Zijn doeken zijn geladen met een geheimzinnige uitdrukking die haar betekenis niet meteen vrijgeeft. Vaak zijn ze een weergave van autobiografische taferelen, zoals momentopnames uit super-8 filmpjes van zijn vader uit de jaren zestig, die de onbezorgde gezinssfeer en de hoopvolle tijdsgeest vertolken. Hij heeft een oog voor onopvallende persoonlijke momenten in het leven, die veel later markante geschiedenis zijn geworden, waarop we met gemengde gevoelens terugkijken. Walter Dermul is bij uitstek de schilder van de (historische en existentiële) vervreemding.

De verbindingsman van de drie nieuwe tentoonstellingen in de Antwerpsestraat is beeldend kunstenaar Jan Verschueren. Hij werkt veelal met restjes metaal, stukken schroot, soms ook terracotta, dingen die hij vindt. Bij hem schijnen kleine menselijke figuren, zo al kwetsbaar in hun voorkomen, ook nog eens vervat te zitten in een grotere context die enige druk of invloed op hen uitoefent: ze tonen zich gevangen of ze gaan lopen, of ze worden tot een zekere inspanning aangezet of gedwongen. Als blijkt dat die inspanning tot niets leidt (zoals Sisyphus zijn rotsblok telkens opnieuw naar boven moet duwen), vertolken de mensjes ook de futiliteit van het menselijk streven, en krijgen ze bovendien iets zieligs. Maar even vaak ontstaan zo ook grappige situaties of effecten. Jan Verschueren toont in zijn beelden veel inleving met de beperkte mogelijkheden van de mens om in zijn bestaan tegenover een dwingende abstracte overmacht stand te houden. Daardoor geven zijn taferelen vaak ook blijk van een subtiele melancholie. Humor en weemoed gaan bij hem een ongewone schakeling aan.

Categorieën
Expo Kunstenaar

Materia Prima

In het werk van Mireille Robbe (1962) is een caleidoscoop van ervaringen terug te vinden, een waaier van levenslessen, zoektochten en exploraties. Een zoektocht naar zichzelf, met behulp van haar reiskoffer in het schildersatelier van Maurice Van Saene in Sint-Lucas in Brussel, waar ze studeerde, van het lezen, de intuïtie… Het resultaat is een complex borduurwerk over tastbare dingen en over magische hersenspinsels, over de essentie van het leven, en de dood. Haar werk toont ons het vernuft van de schepping, of van de natuur, die ze in verband brengt met de menselijke psychologie, en zo doet ze ons nadenken over details die ons ontgaan omdat ze schijnbaar vanzelfsprekend zijn. Net zoals de surrealisten vaak van een herkenbare werkelijkheid vertrokken en daarbovenop hun eigen en toch universeel erkende mystiek en erotiek opriepen. Het werk van Mireille Robbe bevraagt de individuatie in een ruimte om (anders) te denken, vertaald in essentiële schoonheid.

Dany Tulkens (1953) is een veelzijdig beeldend artiest. Het schilderen is in de loop van de jaren echter een activiteit in de marge geworden. Meer en meer is hij zich gaan toeleggen op de beeldhouwkunst. Hij situeert zich in de school van Koenraad Tinel en voelt zich bloedsbroeder van de onvergetelijke Roland Rens. Aanvankelijk gebruikte hij uiteenlopende materialen om vorm te geven aan zijn beelden. Uiteindelijk is hij zich echter gaan toespitsen op sculpturen van geslagen en gelast brons, de ‘taille direct’-techniek, die een specifieke technische kennis en vaardigheid vereist. Die houdt ook in dat er van elk werk slechts één exemplaar is. Elk beeld krijgt zo ook zijn eigen, unieke verhaal.

De irrealistisch en surrealistisch aandoende beelden van Dany Tulkens zijn figuratieve abstracties van een alternatieve realiteit. Vergelijk ze met de verbluffende microscopische uitvergroting van een bekend object of klein dier, die een zeker vervreemdend zicht erop teweegbrengt. Maar evenzeer neemt Dany Tulkens zo de eigenheden van de mens onder de loep en vergroot ze uit.