Maskers kunnen heel wat onthullen, en vallen de maskers af, dan krijgen we een zicht op de blote waarheid van het leven.
grietgriet (de artiestennaam van Griet Cornille) werkt op doek voornamelijk met structuurpasta en acrylverf. Ze tekent ook figuren op papier, knipt ze uit en verwerkt ze vervolgens in collages. De collages vertellen concrete verhalen, de gezichten op canvas tonen emoties los van het verhaal. In essentie is het haar om verstilling te doen. Het moment waarop een snik, een schreeuw of een glimlach onbewust verdwijnt van een gezicht, is het moment dat ze op doek probeert te vangen. Haar portretten stellen geen echte mensen voor. Gezichten volstaan als middel om emoties weer te geven. Verbinding is voor haar de essentie van wat ze maakt. Door emoties die iedereen kent weer te geven, geef ze weer wat ieder met elkaar verbindt. In haar collages op papier verwerkt ze met verf en fotomateriaal, zonder filter, zonder verbloemen, thema’s als vrouw zijn, sensualiteit, interactie… Krachtige eenvoud is haar kenmerk. Daarmee peilt ze naar ware diepgang, naar de melancholie die in de universele stilte schuilgaat.
Charlot Catteeuw maakt beelden en schilderijen. In deze tentoonstelling presenteert ze haar reeks ‘Imperfect dolls’, beelden van poppetjes in een omgeving met opschriften en toebehoren, schijnbaar ironisch en ondeugend, maar daarom niet minder ernstig. De ‘imperfectie’ verwijst naast de poppetjes zelf ook naar het ideaalbeeld dat vrouwen wordt voorgehouden, en dat neemt Charlot Catteeuw graag stevig op de korrel door het grondig te ontluisteren. Van ver lijken haar poppetjes misschien nog lief, bij nader toezien ontmaskeren ze valse schijn en make believe. Ze vergroot een aantal stereotypen uit of brengt net het tegendeel ervan in beeld, en zo bieden haar humor en ironie stevig weerwerk tegen de gangbare beeldvorming en de voorgeschreven idealen. Haar ‘ontmaskering’ pakt ze grondig en zonder terughoudendheid aan, haar beeldvorming getuigt van extraversie, lef en branie.
De verbindingsman van de drie nieuwe tentoonstellingen in de Antwerpsestraat is beeldend kunstenaar Jan Verschueren. Hij werkt veelal met restjes metaal, stukken schroot, soms ook terracotta, dingen die hij vindt. Bij hem schijnen kleine menselijke figuren, zo al kwetsbaar in hun voorkomen, ook nog eens vervat te zitten in een grotere context die enige druk of invloed op hen uitoefent: ze tonen zich gevangen of ze gaan lopen, of ze worden tot een zekere inspanning aangezet of gedwongen. Als blijkt dat die inspanning tot niets leidt (zoals Sisyphus zijn rotsblok telkens opnieuw naar boven moet duwen), vertolken de mensjes ook de futiliteit van het menselijk streven, en krijgen ze bovendien iets zieligs. Maar even vaak ontstaan zo ook grappige situaties of effecten. Jan Verschueren toont in zijn beelden veel inleving met de beperkte mogelijkheden van de mens om in zijn bestaan tegenover een dwingende abstracte overmacht stand te houden. Daardoor geven zijn taferelen vaak ook blijk van een subtiele melancholie. Humor en weemoed gaan bij hem een ongewone schakeling aan.
