Categorieën
Expo Kunstenaar

Three times more

De tentoonstelling ‘Three times more’ brengt heel verschillend werk van drie kunstenaars samen.
Philip Verhoeven maakt vooral stillevens in acryl, een mix van figuratieve kunst, pop art en graffiti, waarvoor hij zich laat inspireren door de geschiedenis. Rond een vaas met bloemen, een huiselijk tafereel, laadt hij zijn doeken met symbolen en verwijzingen naar gebeurtenissen en personen uit het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw, die iets betekend hebben of een invloed gehad hebben in de loop van de geschiedenis. Of naar de late Middeleeuwen. Zo duiden elementen naast een vaas van omstreeks 1600, met een vrouwenportret uit die tijd, op drie theaterstukken van William Shakespeare, waaronder ‘Romeo en Julia’. Zijn werk vraagt dus om er betekenissen van af te lezen. Door een rijkdom aan kleuren geeft Philip Verhoeven daarnaast ook uiting aan zijn positieve ingesteldheid, zijn goede hoop en zijn vertrouwen in de toekomst.
De beelden in klei van Elke Hubens zijn sterk emotioneel geladen. Figuren van paarden blijven onafgewerkt, maar zoals sommige torso’s van mensen drukken ze een schrijnende pijn en vaak diepgaand lijden uit. Broosheid maar ook veerkracht zijn haar thema’s. Breekbaarheid en toch ook doorzetting geeft ze haar figuren mee. In hoe het er uitziet vertelt elk lichaam een verhaal. Zo straalt voor haar ieder lichaam, uiterlijk of innerlijk aangedaan, zijn eigen schoonheid uit. Geeft een beeld geen uitdrukking aan acute pijn, dan krijgt het nog altijd wel een ingehouden emotionele uitdrukking mee. Dan toont het lijdzame ingetogenheid, gevoeligheid en kwetsbaarheid, waarin ook al een nieuwe kracht schuilgaat. De toeschouwer blijft er niet onberoerd onder.
De verbindingsman van de drie nieuwe tentoonstellingen in de Antwerpsestraat is beeldend kunstenaar Jan Verschueren. Hij werkt veelal met restjes metaal, stukken schroot, soms ook terracotta, dingen die hij vindt. Bij hem schijnen kleine menselijke figuren, zo al kwetsbaar in hun voorkomen, ook nog eens vervat te zitten in een grotere context die enige druk of invloed op hen uitoefent: ze tonen zich gevangen of ze gaan lopen, of ze worden tot een zekere inspanning aangezet of gedwongen. Als blijkt dat die inspanning tot niets leidt (zoals Sisyphus zijn rotsblok telkens opnieuw naar boven moet duwen), vertolken de mensjes ook de futiliteit van het menselijk streven, en krijgen ze bovendien iets zieligs. Maar even vaak ontstaan zo ook grappige situaties of effecten. Jan Verschueren toont in zijn beelden veel inleving met de beperkte mogelijkheden van de mens om in zijn bestaan tegenover een dwingende abstracte overmacht stand te houden. Daardoor geven zijn taferelen vaak ook blijk van een subtiele melancholie. Humor en weemoed gaan bij hem een ongewone schakeling aan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *